I am Ruth

 

Ergens het tweederangs gevoel.  De eeuwige tweede plek waar iedere vrouw voldoening mee zou nemen. Niet Ruth, nooit Ruth. De hoop dat liefde zich zou ontvouwen.

Zich even zwaar zou nestelen in hem zoals het in haar deed. Maar passie is een gevoel. Nooit voelde iemand wat Ruth voelde, ze was vatbaar voor iets wat zich vertaalde als liefde. Liefde. De grootste onzin dat menig artiesten achtervolgde.

Alsof het echt was. Echt bestond.

De ‘Smith en Wesson ’38’ was dan ook een koude rilling in haar hand. Een koortsachtig gevoel van rechtvaardigheid. Geef toe. Wat anders schenkt rechtvaardigheid dan koude kogels.

Niets.

You’re tearing me apart.

5 schoten waren niet voldoende. Vijf schoten zouden nooit voldoening schenken en Ruth schoot er dan maar drie bij. Dood kon hij echter blijven zolang hij geen enkel hart meer kon doorboren met zijn felblauwe ogen.

Dood kon hij niets meer betekenen. Geen hartslag, geen pijn. Daar stond ze dan, voorovergebogen bij zijn lichaam. Ooit de plek van warmte en thuis. Nu de vijand, de paramour die parasitair was.

Schuldig zo bleek. Wanneer de toevallige passant een agent was.

Verward. Neem me niet kwalijk ik ben verward.

Doch. Liever dood. Liever dood dan in de armen van een ander. Ruth was verward maar dat was kristalhelder. Hoe vaak hij ook de ‘player’ speelde. In haar wereld was hij alles. Leven is nu eenmaal alles of niets. Ook in liefde…zeker in liefde.

Handboeien aan slenterde ze mee de combi in. Het doel was geraakt dus het doel had geen betekenis meer voor haar.

I may be mad, I may be blind, I may be viciously unkind.

En onaardig zal ik blijven. Tot de dag van verdict. Verhang me maar. Plaats de strop rond mijn nek en lees mijn rechten. Mijn rechten zijn niets vergeleken met de plichten die ik had. De plichten die ik delen wou. Het leven dat ik wou leven zonder de pijn van jou.

Irreplaceable

Maar ik betaal de prijs van mijn leven voor het jouwe. Waarom? Vertel me waarom ik voor blindende pijn boet. Het enige goede is dat jij nooit meer moet afzien terwijl ik wacht op rechtvaardige dood.

I am Ruth and justice is served.

 

 

Eendagsvlinder en morgen.

 Eendagsvlinder en morgen.

 

 

Vliegen was leven

het nooit bereikte doel.

klapwieken, vallen

opnieuw proberen

tot nu.

Deze lente leeft november

verzwarende regen

en een zon dat onderging

om nooit meer boven te komen.

Onwetende of lucht zal klaren

tooi ik geen vleugels meer

blijf vlinder vertakt onder blad

schuilend voor de precaire situatie.

Verblind
door leven en hoe onbegroet
ze voorbij gaat

 

L'enfant

Alles lijkt film.

Hollywood zonder witte doek. Het ene ogenblik is je kind dat hulpeloze wezentje in je armen. Het andere moment is ze de zelfverzekerde tiener die in alles gewoon beter is dan dat jij ooit was.

Toen het wezentje zo hulpeloos was, was jij de wereld. Nu ben je alles wat verkeerd is met de wereld. Tieners. Ik begrijp het wel.

Als parttime mama, want zo voel je je wel wanneer je gescheiden bent, is het nog eens zo moeilijk om iets te betekenen.

De week dat je haar alsnog onder je vleugels mag nemen doe je wat je kan. Tegen welke prijs? Je wringt in bochten…waarom?

Geen dank, enkel schuldgevoel.

Hoe onze uiterlijke kenmerken ook mogen overeenkomen…des te groter het verschil in onze persoonlijkheden.

Maar het is pijnlijk. Pijnlijk wanneer je merkt dat het enige dat je goed hebt gedaan is: leven schenken.

Afscheid nemen avant la lettre, voor het ‘empty nest syndrome’ je wenst het letterlijk geen moederhart toe.

Maar dit is mijn realiteit. Geen weg terug, enkel ondergaan.

Nadenken over wat je kon veranderen. Hopen dat jouw kind nooit ondergaat wat jij ondergaat met haar eigen kinderen.

Tevergeefs.

Mama’s die foto’s posten met hun kind, voor hun verjaardag, wanneer ze afstuderen of gewoon om te tonen hoe fier ze zijn. Geniet.

Niets is ergers dan een moederhart dat niet kan delen hoe fier ze zijn op hun kind.

Niets is ergers dan beseffen dat je kind je minderwaardig vindt.

Je hebt leven geschonken en nu probeer je te overleven op herinneringen van wat het was toen je kind hulpeloos in je armen lag…

Money money money...

 

Geld maakt niet gelukkig.

Akkoord. Maar het maakt het verdomd gemakkelijk als je het hebt. Ik las een artikel over de Canadese multimiljonair Rod Baker en diens oogverblindende vrouw Ekatarina. Zij vlogen (een reis dat ongeveer € 80.000 kostte) naar het afgelegen Beaver Creek in Canada om als eerste het Moderna vaccin te ontvangen.

Het vaccin was bedoeld om de kwetsbare groep ginds te beschermen. Rod zal gedacht hebben dat zijn leven en dat van zijn echtgenote meer waard was dan dat van de doorsnee mens.

De boete die beide kregen voor die daad is de belachelijke som van € 1555. Waarschijnlijk zal hij de overheid nog een fooi hebben gegeven door het bedrag netjes af te ronden.

Meesteroplichter is ongelukkig.

De 3,4 miljoen euro dat Sihame aan onze eigen snuggere overheid wist te ontfutselen is niet min. Maar kijk ocharme hoe ongelukkig het kind nu is. Tot het einde van haar politiek termijn mag Sihame in ziekteverlof blijven met maar € 6000 per maand. Geen idee hoe ze zal rondkomen! Misschien kan ze raad vragen aan de vele mensen die moeten rondkomen met een minimuminkomen. Ervan uitgaande dat ze nog in België verblijft en niet moet bekomen in het zonnige Spanje van haar doldwaze avontuur.

Geld maakt gek maar niet op Mars.

Elon Musk weet op zijn beurt dan geen raad met de rijkdom die hij heeft verworven. Hij droomt ervan zijn geluk te vinden op Mars. Begrijpelijk nu onze eigen planeet zo stilletjes aan genoeg heeft van ons. Toch. We hebben de geheimen van onze diepste oceanen nog niet ontdekt omdat er geen apparatuur voor is ontwikkeld. Welke prachtige creaturen leven daar?  Hoe kunnen we onze regenwouden beschermen? Diersoorten in ere houden? Of simpelweg onze grote ecologische voetstap verminderen?

Geen nood Elon Musk zal ons wel raad sturen vanop Mars.

Grappig hoe de mens alles weglacht

Grappig hoe de mens alles weglacht.

De straten lopen blank na een hevige regenval en toch heeft het volgens hen niets te maken met overbebouwing. Tuurlijk niet Lily, hoe dom ben jij niet. Het ligt aan de riolering die niet voldoende kan slikken.

Ok dan.

De opkomende en langdurige hitte is onnatuurlijk denk ik bij mezelf. Planten verbranden letterlijk in hun kweekbedden en vogels verlaten hun jongen op het nest om afkoeling te zoeken van de verschroeiende zon. Opnieuw beweren critici dat ook dit normaal is. Ik loop hier ondertussen al eenenveertig jaar rond, nog nooit zag ik het probleem erger dan dat ze nu is.

Veelal leer ik mijn menig voor mezelf te houden. De eindeloze discussies tussen fanatiekelingen die sowieso beter weten zijn als een goedkope tennismatch. Veel gekreun om te bal te raken maar ze slaan mis. Arme mensheid die verder leeft in zijn eigen schoonheid van verval.

Feit is dat ik niet kan ontdoen wat ik zelf zie en ondervind. De ‘het-is-ver-van-mijn -bed’ mentaliteit is een trend en onze tennisspelers zijn er echte pro’s in.

Ok dan, maar: ik hou niet van tennis.

Wel van groene weilanden en nestende vogels.

Terwijl de tennismatch der wereld verder speelt en het gekreun overslaat in hittegolf pufjes, probeer ik vooral het hoofd koel te houden.

Meanwhile in the secret garden

 

Duif van de deken

Rode verkeerslichten in Brugge. Ze houden een eeuwigheid aan.

Het wachten op groen licht laat mijn oog dan ook verdwalen naar wat er rond mij gebeurt. Dromerig en nieuwsgierig naar de vanzelfsprekende details.

Vandaag mocht ik getuige zijn van foeragerende en speelse Kauwtjes. Prachtig hoe deze nauwe verwanten van de raaf spelen in een mistige weide.

In de korte tijd dat ik hen zonder schroom kon bespieden zag ik hoe een jonge Kauw zonder staart en enkele witte vlekken gewoon kon meespelen.

Zijn behendigheid was uitstekend en de andere Kauwen behandelden hem als en volwaardig lid van hun clan.

Het deed me iets.

Anders zijn kent in het dierenrijk geen betekenis. Een witte raaf is een zeldzaamheid en de drijvende zeeslak lijkt een soort alien.

Maar ze bestaan en nog belangrijker ze co-existeren met elkaar.

Ik rij door en denk aan de leerkracht wetenschappen die ooit mijn volledige klas probeerde wijs te maken dat dieren geen gevoel kennen. Hoe verkeerd was die mens niet.

Ik vraag me af of hij nog zo zelfzeker is van hetgeen hij toen verkondigde.

Ik weet beter.

The one where they all used botox

 

Duivels wat heb ik lang gewacht op deze veel te lang uitgestelde reünie! Eerlijk?
Ik bingewatch geregeld de serie opnieuw en blijf het fenomenaal vinden!  

Het enige nadeel is dat je de acteurs blijft zien zoals ze toen waren. Hun jeugdige trekken staan gebrand op ons netvlies wat de schok na zeventien jaar alleen maar groter maakt

Pas op, ik besef goed dat ‘Friends’ bestaat uit een resem personages én dat de acteerkwaliteiten van de acteurs deze serie tot een hoogstaand niveau brachten.

Maar diezelfde ‘Friends’ staan ook symbool voor het leven zoals ze in werkelijkheid is.

Relaties, werk, de jaren die stilletjes aan voorbij sluipen en jij probeert er gewoon het beste van te maken. Hun theme song: The Rembrandts met ‘I'll be there for you’ gaat letterlijk over leven en vriendschap.

Ouder worden is nu eenmaal een deel van ons bestaan. Toen ik Jennifer Aniston zag, die toch meerdere keren tot mooiste vrouw ter wereld is verkozen, schrok ik me te pletter! Alsook bij Courtney Cox en David Schwimmer zijn de sporen van chirurgie niet weg te steken.

De enige twee acteurs die volgens mij het ouder worden op een waardige manier accepteren zijn Matt Leblanc en Lisa Kudrow. Maar misschien hebben ze gewoon een beter plastisch chirurg.

Kijk, hoe hard ik ook genoot van deze reünie mijn aandacht trok continu weg door het gefabriceerd uiterlijk van de acteurs.

In een wereld waarin we net betere rolmodellen willen voor onze kinderen is chirurgie de oplossing bij ouder worden?

Ik moet zeggen van neen…

 

 

Fragment

 

Daar sta ik dan.

Te midden toeschouwers terwijl de curator mij de tweede plaats toekent. Mijn eerste gedachte: vlucht! Draai je om, draai je gewoon om, loop de deur uit en kijk niet over je schouder. Deze gedachtegang leek een eeuwigheid te duren maar in realiteit nam het slechts 5 seconden in beslag. De kibbelende stemmen in mijn hoofd. Normaal krijgen ze de overhand, niet deze keer.

Voorzichtig schuifel ik naar voor. Een masker verstopt zijn brede grijns terwijl hij, met de prijzen in hand, mijn pas gade slaat.  Het lijkt alsof ik mijn lichaam zie stappen vanop een zekere hoogte. Automatische piloot met een gillende ziel. Mijn zelfportret in levenden lijve, de schreeuw, die verdomde schreeuw, dat niemand hoort.

Niemand behalve hem. Hij weet best goed genoeg waarom ik schuifel. Waarom ik niet glimlach. Misschien overschat ik zijn intelligentie en weet hij het daadwerkelijk niet. Is hij gewoon een idiote nar met het geheugen van een gemiddelde goudvis. Het kan. De stemmen lachen allemaal door elkaar in mijn hoofd.

Er flits een licht. Foto’s. De stille getuigen van een clash dat onvermijdelijk is. Ik neem de prijzen in ontvangst en dank, niet van harte, de persoon die overhandigt.  

Ik slenter terug naar mijn plaats en vermijd oogcontact met de wereld rondom me.

Hier sta ik dan.

Te midden de toeschouwers met de prijzen voor mijn ‘Madness’ in hand.

 

 

 

Het doet me niets

 

Het doet me niets dat pesterijen mijn jeugd heeft verwoest.
Het doet me niets dat mijn vader alcohol misbruikt.
Het doet me niets wanneer mijn kind gewoon liever niet komt.
En het doet me niets dat mijn trouwe hond stervende is.

 

Een hart, een ziel een lichaam
Ik heb het allemaal.
Het ene versplintert, het andere in scherven,
het derde takelt gewoon af.

Hoe vingervlug ik typen kon dat alles me niets doet.
Des te scherper steekt de pijn mijn hart,

dat reeds een eeuwigheid bloedt…