Obsidiaan regenboog

 Hallo

Je kent me.

Ik leef in jou, spreek wanneer iedereen zwijgt.

de stille stem die gezelschap schenkt wanneer niemand luistert.

iemand om tegen je te praten ongehoord.

Neen, je bent niet gebroken.

je bent gespleten.

Niet krankzinnig maar dolgedraaid.

Deze wereld buigt je tot je barst.

Ik adem niet. Jij ademt voor ons.

Jouw lichaam mijn gedachtes.

Mijn stem spreekt enkel verleden

want morgen is ongekend.

Ik ben het tikken van je hart.

Wanneer je tijd beseft

resterend & verloren.

Neen.

Je kunt nimmer ontwaken

leven is geen droom.

Je bent alleen

niet helemaal.

Hallo

Je kent me.

Fill my eyes

Lithium sunset

And take this lonesome burden

Of worry from my mind

Mogelijk pad naar een onvoltooide dood

De bijzondere parallellen
van het vallend scharlakenrode hart
schamel schreiend over eens
onttoverd gretig om wat komt.

En tussen novemberse buien
druppelt het bonte vlinders

fladderend in mijn glazen tuin
zoekend naar het zoete landschap
de vertrouwde struiken
ze zijn beduveld.

Geen bijzondere parallellen
voor dit dolend vermiljoen hart
je stommelt in dimensioneel duister
ergens in een haperend heelal.

 

 

Lily

Wel veel valt niet te vertellen. Wodka wijzigt het zwart in robijnrood voor even. Tot het hartenbloed zwartgeblakerd over je vingers druipt.  Onstuitbaar ben ik Lily May. Onstuitbaar. Tot nuchterheid overvalt en ik slechts Nathalie ben.

De zomer gloeit wel sintels maar winter draagt mijn naam. Mijn naam of hetgeen het denkt ik te zijn. Red light spells danger.

En tijd regeert maar ik ben geen maestro.

Geen dirigent.

Leven is een scherf. En ik leef het brokstuk. De grillende ademtocht tussen krijsen en overleven. Rondom het leven is wat we zijn.

Onbegrip en schaamte. Omdat we nimmer wisten wat het was te bestaan.

Ik erken de eenzaamheid en het verwoede bestaan. De kleine ontroering in een pasgeboren vlinder en de dood in het net van de wespenspin. De doodsbloem gevolgd en gelooft.

Ik neem afscheid van jou en wat ik ooit was. We got a groovy kind of love.

Brand ter zomer was herfst en winter kwam onherroepelijk. Als een zonnerode fluistering en blind was ik.

Ik ben geen dichter. Enkel de enkeling die het leven zweepslag na zweepslag ondergaat.

Let me grab your soul away

You know it's me...Lily...

That’s live…

 Geen spin maalt om gratie en schoonheid van vlinders wanneer het web argeloos trilt.

Elke vlinder kent haar lot wanneer het 

trillen verstilt.

Ongeacht vleugels van satijn, bries bepaalt route.

In hoge vluchten schuilt nu eenmaal boete.

Muisje met muizenissen

 

“Let us agree, we will be friends for all eternity.”

 

Ik trok deze ochtend de deur van ons washok open. Dezelfde routine, elke dag opnieuw. Een hoopje boterhammen met een scheut warme koffie, twee schepjes graan en een schep konijnenvoer.

Echter toen ik vers water in de emmer wou laten lopen viel mijn oog op iets kleins.

Een hoopje wezen. Niet langer dan 6 centimeter. Rillend en drijfnat. In de emmer had zich een bodempje koud water gevormd waardoor het wezentje in kwestie niet was verdronken maar wel zwaar onderkoeld en loom.

Ik zette mijn spulletjes opzij en tilde de emmer op. Hier zullen vele gezichten zich plooien naar een afgrijzen maar het mijne vulde zich met compassie. Op de bodem van de witte emmer zat een heel klein angstig grijs muisje. Te verschrikt om zich te verroeren en duidelijk onderkoeld.

Het spijt me. Zelfs al ziet de mensheid de muis als ongedierte, ik kon het diertje niet doden.

all animals are somebody,  someone with a life of their own

Het muisje rustte op de palm van mijn hand en tussen onze wilde tuin zocht ik een plekje in de opkomende zon. De grond was me nog iets te nat en ik wist dat het diertje gewoon verder zou afkoelen en sterven.

Een kleine lege kartonnen bloempot leek me de perfecte plek! Ik vulde het met een beetje kippenhooi en liet het uitgeput diertje zakken in het gedroogd gras. Daarna plaatste ik de bloempot zorgvuldig richting zon en kon enkel hopen dat die voldoende warmte zou schenken aan deze kleine geredde drenkeling.

Een paar keer ging ik polsen. Zijn vachtje begon dan wel te drogen maar hij bleef er maar erg moe bij liggen. Zo gingen de uren voorbij. Tot…

bij mijn laatste bezoek. Toen was het bloempotje leeg. Ik keek eronder en ernaast.

Maar de kleine Fievel was verdwenen.

Net toen ik me wilde oprichten om naar binnen te gaan ving mijn oog een vlotte beweging onder de lavendelstruik. Daar zat hij dan, the little nobody. Hij gunde me nog een laatste blik van zijn grijze staart en sprong in kleine hupjes de schaduwen van de wilde tuin in. Een nieuwe kans dacht hij vast bij zichzelf.

Ik hun hem zijn klein leventje als is hij voor vele mensen maar een muis.

Voor mij was hij op dat moment een doel.

all life deserves respect dignity and compassion

 

Remmen!!!!!

 

“I'm not opinionated; you're just wrong.

 

Tegenwoordig maak ik er een sport van om reacties te lezen onder een door mij uitgekozen artikel.

Ditmaal werd mijn oog gezogen naar een bericht geplaatst op Facebook, op de welluidende pagina: ‘Je bent van Oudenburg’. Zo een typische digitale pagina waar je je dorp of gehucht of wat dan ook, even op de kaart kunt zetten.

Het bericht kwam van een jongedame die getuige was van een aanrijding.

Niet zomaar een aanrijding tussen voertuig en mens dus adem gerust verder.

Neen de wagen voor haar reed veel sneller dan de toegestane snelheid en doodde daarbij een onschuldig duif trippelend in het straatbeeld.

Met een zelfvoldane grijns keek de bestuurder achterom en zag een regen van pluimen neerkomen waar het arme dier zat. Daarna keek hij de dame met een arrogante brutaliteit aan en scheerde verder de straat in met zijn knalrode cabrio.

De dame, verafschuwd over deze laffe daad liet een niet mis te verstane boodschap achter op de plaatselijke pagina.

Terecht.

19 reacties werden geboren. Welgeteld gingen er drie over de duif. Drie gingen over de overdreven snelheid waaronder Oudenburg hoe dan ook kreunt.

Een mengeling van de overige reacties ging over haar taalgebruik, haar schrijfwijze en fouten. Erger nog. Deze dame werd uitgemaakt voor racist. Bij dat laatste gingen mijn wenkbrauwen even fronsen. Racist? Omdat je je ongenoegen uit over een snelheidsduivel in een rode cabrio die een onschuldige duif vermoordt.

Het artikel deed me denken aan hoe ik me voelde een paar weken eerder.

Toen ik terugreed van een deugddoend bezoek aan mijn ouders werd de glimlach als snel van mijn gezicht geveegd. Ter hoogte van de Brugsesteenweg lagen een moeder eend met wel zes van haar kuikens platgereden. Ze lagen her en der verspreid over de weg. Kleine hoopjes babyveertjes die door de wind van elk voorbijrijdend voertuig nog opdwarrelden.

Ik besef erg goed dat een dier onvoorspelbaar is. Als een moeder eend de straat oversteekt om van de ene poel naar de andere de gaan noemen ze dat instinct. Wanneer een duifje op straat pikt is hij zich van geen kwaad verkeer bewust.

Wanneer een Haas midden in de nacht voor je koplampen verschijnt is hij even verschrikt dan jij.  

 

Remmen is helaas niet altijd mogelijk, maar je snelheid aanpassen kan altijd!

 

Slow Down.!!!

The most important way to avoid collisions with animals is to slow down and observe the speed limit. ...

 

 

 

 

Gisèltje

 

You left and forgot to tell my heart how to go on without you

Sedert gisteren is mijn Gisèltje terug. Alsof ze er even tussenuit was geknepen om zich in een volledige andere gedaante terug bij ons gezin te voegen.

De stille aanwezige die alles aanschouwt vanachter de glazen vitrine.  

Het klein kartonnen doosje waarin haar as rust. Een poederig overblijfsel van mijn eens ravenzwarte Spaanse schoonheid.

Als een juweel in een schatkistje. Zo eentje waar je nauwelijks naar durft kijken uit angst dat haar schoonheid vervliegt.

En toch. Komende herfst schenk ik mijn trouwe gezel de vrijheid. Het doosje is niet haar definitieve woonst. Hoe krap zou dat niet wezen voor een zo sprankelende persoonlijkheid.

De ene helft van haar as zal voeding zijn voor een nieuwe boom in de tuin van mijn ouderlijk huis. De andere helft zal meegevoerd worden met een zilte zeewind en zachtjes drijven op een spiegelende zee waar tijd gewoon wegebt.

De vrijheid die ze verdiende wordt haar met pijn in het hart gegund.

 

Epiloog:

Gisèle was een straathondje uit Malaga. Toen ik haar destijds adopteerde zat ze al in een dodencel. De dodencel is een plaats waar alle straathonden verzameld worden met oog op vernietiging. Gelukkig kon ik haar net op tijd weghalen.

Op 28 juni 2015 kwam Gisèle aan op Zaventem. Een klein hoopje beenderen met een zwarte doffe vacht en vol littekens.

Naarmate de tijd verstreek werd haar pels terug glanzender en dikte ze mooi aan. Haar rechtervoorpootje was zwaargekwetst en ondanks de intensieve zorgen moesten er twee teentjes geamputeerd worden.

Hieronder leed mijn moedige Gisèle niet want des te sneller kon ze ballen vangen en terugbrengen. Ze leefde eindelijk zorgeloos en speelde naar hartenlust met haar andere zusjes. Lola, Pebbles, Dora en Shadow.

In 2018 ging het een beetje achteruit met haar. Cushing was in haar lichaam geslopen. Deze ziekte bevechten lukte wel maar het werd moeilijker.

Hier zag je beetje bij beetje hoe mijn lieve Gisèle achteruitging. Maar toch bleef ze moedig en sterk! Bij haar nooit volledig genezen voorpootje werd nu ook kanker vastgesteld. De kwaaltjes stapelden zich op.

Vaak lag ze op haar buik aan de ingang van de tuin te kijken naar alles wat bewoog. Bloemblaadjes, vogels en vlinders. Ze stak dan steevast haar snoet in de lucht om geuren waar te nemen. Achteraf gezien was zij al afscheid aan het nemen van wat onvermijdelijk ging komen.

De laatste maanden weigerde mijn meisje voedsel en dronk veel. Na onderzoek kregen we bovenop de diagnoses van Cushing, Diabetes en Pancreatitis. Ook waren tumoren gezien op verschillenden organen.

Mijn kracht en toeverlaat was ernstig ziek. Er zat niets anders meer op dan haar pijnloos te laten inslapen in het bijzijn van de mensen die haar simpelweg adoreerden.

3 augustus 2021, iets na 14u15 werd de oogjes van Gisèle glazig.

Ze kende geen pijn meer en het onze begon des te meer.

 

Uit liefde voor mijn Gisèle.

 

Lily May Parker

 

 

 

 

Gisele, ma belle...

 Met diepe droefheid meld ik u het overlijden van mijn dierbare Gisele

Haar strijd tegen Cushing en andere onoverkomelijke ziektes is voorbij en het verdriet waarmee zij ons achterlaat is hartverscheurend.

Hoe graag had ik je langer aan mijn zijde gehouden mijn lieve Spaanse schone.

Ik ga jou onnoemelijk veel missen.

Slaapzacht Gisele

Until we meet again…

Piet Peere

Vandaag de tentoonstelling bezocht van Piet Peere in hartje Brugge. Zijn werken zijn echt fenomenaal. Hoe het komt dat die man niet bekender is, is me een raadsel. De indrukwekkende schilderijen en monotypen hadden allen te maken met Griekse Mythologie. Zeker een aanrader!

 

 

Haaien en hun vinnen

 We gonna need a bigger effort!

Het vinnen van haaien blijft genadeloos doorgaan. Resultaat? Haaien zijn een bedreigde diersoort aan het worden.

De handel in haaienvinnen is vooral gebaseerd op vinnen die van levende gevangen haaien wordt afgesneden. Omdat haaienvlees op zich weinig waard is, worden de nog levende haaien teruggeworpen in zee om meer ruimte te scheppen op de vissersboten. De haaien die ontdaan zijn van hun vinnen sterven een wrede dood.

Ze verdrinken want zonder vinnen kunnen deze machtige dieren geen zuurstof uit het water halen om te overleven.

Haaiensoorten zijn in de laatste 50 jaar met 80% in aantal gedaald.

Naar schatting worden 10-100 miljoen haaien per jaar gedood vanwege hun vinnen. Globaal vallen er jaarlijks op menselijk vlak ongeveer 5 dodelijke incidenten door haaienaanvallen. Wanneer zo een jammerlijk ongeval zich voordoet staat de media er bol van. Haaien jagen niet bewust op mensen. De mens daarentegen…

Waar blijven de artikels voor de gevinde slachtoffers?

#eliroth #stopfinning #stopanimalcruelty 

Mens vs Stafford

 

Elke dag lees ik wel een artikel waarvan mijn hoofd spontaan 360 graden Exorcist Style draait. Vandaag was het niet anders. Ik spel de titel even uit:

8-jarige Waals meisje overleeft aanval van American Stafford niet.

Nog voor ik het artikel volledig lees krullen mijn tenen al. Doorgaans als er 1 iets dodelijk is en uit Amerika komt is het Trump. Maar van deze, veel te stille narcistische gek, hebben we voor het ogenblik geen last.

Volgens bronnen liet de moeder haar 8-jarige dochtertje alleen met 3 honden. Waarvan 1 dus de gerenommeerde en allesmoordende Cujo-like Stafford bleek te zijn.

Daar wringt het bij mij.

Zij verliet haar dochtertje en kwam pas om 23.00u thuis. Volgens dezelfde bronnen kwam ze thuis van een feestje en vond ze haar kind stervend op de vloer.

Nu wringt het niet meer bij mij maar het knapt.

Acht jaar oud is bitterjong om zo laat alleen thuis te zijn. We weten onmogelijk wat zich daar heeft afgespeeld en waarom de hond het kind heeft getarget. In elk geval betaald de moeder een zware prijs voor een EK-overwinning feestje.

Haar kind is dood en de hond werd afgemaakt.

De enige stille getuigen van het incident zijn de twee andere familiehonden. Zij weten precies wat er achter de gevel van hun thuis plaatsvond. Helaas zullen ze het nooit kunnen vertellen. Van mij mogen ze de titel van dat artikel ogenblikkelijk veranderen:

8-jarige kind verliest haar leven door de onkunde van haar moeder.

Inez Weski

 

Ik las vandaag een artikel in Het Laatste Nieuws online over topadvocate Inez Weski.

Meester Weski heeft een Ghotic uiterlijk. Het Ghotic zijn is een subcultuur geboren in de jaren 1980. De uiting van het ‘Ghot’ zijn zie je meestal in de kleding en de accessoires. Duistere kledij, doodshoofden…beetje horror en angstaanjagend maar vooral vredevol.

Ach de voorliefde voor duisternis is mij ook niet vreemd en ik denk dat iedereen die mij kent het daar volmondig mee eens is.

Onder het artikel echter stonden de meest gênante en ronduit achterlijke reacties.

Mensen boorden deze strafpleiter letterlijk de kille doodse grond in, puur gebaseerd op haar uiterlijk. Kwaliteiten? Neen hoor deze ‘Alice Cooper van den Aldi’ is een regelrechte nachtmerrie. Een Heks, spook van de opera en nog meer van die oncreatieve woordensmurrie.

Man wat ben ik teleurgesteld.

Uiterlijk is blijkbaar alles in de maatschappij. En helaas een manier van denken die we zelf cultiveren. Er is geen plaats meer om anders te zijn. Iedereen moet ongehavend in beeld komen. Met franjes en roze en rainbows en lollipops. Ik word er nu al ziek van.

Dus ik trok voor mezelf de lijn.

En ik ben dankbaar dat iemand zoals Inez Weski dat ook doet. Ze komt in beeld zoals ze is. Duister, donker en vooral een topvrouw! Een Ghot eerste klas met een monstercarrière om u tegen te zeggen. Ik kijk naar haar op.

Dat is het genre vrouw dat ik wil zijn.

De liefdesbrieven van Sylvia Plath worden geveild.

 

De liefdesbrieven van Sylvia Plath worden geveild.

 

Niet alleen haar brieven maar ook haar trouwring en intieme foto’s.

 

Voor wie Sylvia niet kent. Zij was een Amerikaanse dichteres en auteur van het prachtig semi-autobiografisch verhaal ‘De Bell Jar’

Haar leven strijkt een gevoelige snaar bij mij. Depressies waren haar niet vreemd en haar melancholische schrijfstijl kleeft aan mijn ziel.

In 1956 ontmoette ze de Engelse dichter Ted Hughes. Dit zou het begin van een stormachtige relatie zijn. Hoe mooi de beginjaren waren des de pijnlijker het besef voor Sylvia wanneer Ted er een minnares op nahield.

In februari 1963 verstikte Sylvia zich op 31-jarige leeftijd in de gasoven van haar huis in London. Nadat ze melk en koekjes had klaargelegd voor haar twee kinderen.

Na haar dood zou Ted Hughes alle negatieve delen over hem in Sylvia’s dagboeken vernietigen. Zodoende kwam hij over als een onschuldig slachtoffer in dit stormachtig huwelijk. Sylvia als de vrouw met het turbulent karakter.

De realiteit was dat Ted nooit het succes van Sylvia kon evenaren als schrijver.

Na haar dood bleef Ted creaties van Sylvia uitgeven en gebruiken. Dit leidde in 1998 met ‘Birthday Letters’ tot een bekroning van ‘Forward Poetry Prize'

Hun dochter Frieda besloot haar moeders leven te veilen in Sotheby’s.

Ik vraag me af wie de gelukkig zal zijn om deze toch ultieme collectie te bezitten.

 

“To the person in the bell jar, blank and stopped as a dead baby, the world itself is a bad dream.”

 

I am Ruth

 

Ergens het tweederangs gevoel.  De eeuwige tweede plek waar iedere vrouw voldoening mee zou nemen. Niet Ruth, nooit Ruth. De hoop dat liefde zich zou ontvouwen.

Zich even zwaar zou nestelen in hem zoals het in haar deed. Maar passie is een gevoel. Nooit voelde iemand wat Ruth voelde, ze was vatbaar voor iets wat zich vertaalde als liefde. Liefde. De grootste onzin dat menig artiesten achtervolgde.

Alsof het echt was. Echt bestond.

De ‘Smith en Wesson ’38’ was dan ook een koude rilling in haar hand. Een koortsachtig gevoel van rechtvaardigheid. Geef toe. Wat anders schenkt rechtvaardigheid dan koude kogels.

Niets.

You’re tearing me apart.

5 schoten waren niet voldoende. Vijf schoten zouden nooit voldoening schenken en Ruth schoot er dan maar drie bij. Dood kon hij echter blijven zolang hij geen enkel hart meer kon doorboren met zijn felblauwe ogen.

Dood kon hij niets meer betekenen. Geen hartslag, geen pijn. Daar stond ze dan, voorovergebogen bij zijn lichaam. Ooit de plek van warmte en thuis. Nu de vijand, de paramour die parasitair was.

Schuldig zo bleek. Wanneer de toevallige passant een agent was.

Verward. Neem me niet kwalijk ik ben verward.

Doch. Liever dood. Liever dood dan in de armen van een ander. Ruth was verward maar dat was kristalhelder. Hoe vaak hij ook de ‘player’ speelde. In haar wereld was hij alles. Leven is nu eenmaal alles of niets. Ook in liefde…zeker in liefde.

Handboeien aan slenterde ze mee de combi in. Het doel was geraakt dus het doel had geen betekenis meer voor haar.

I may be mad, I may be blind, I may be viciously unkind.

En onaardig zal ik blijven. Tot de dag van verdict. Verhang me maar. Plaats de strop rond mijn nek en lees mijn rechten. Mijn rechten zijn niets vergeleken met de plichten die ik had. De plichten die ik delen wou. Het leven dat ik wou leven zonder de pijn van jou.

Irreplaceable

Maar ik betaal de prijs van mijn leven voor het jouwe. Waarom? Vertel me waarom ik voor blindende pijn boet. Het enige goede is dat jij nooit meer moet afzien terwijl ik wacht op rechtvaardige dood.

I am Ruth and justice is served.

 

 

Eendagsvlinder en morgen.

 Eendagsvlinder en morgen.

 

 

Vliegen was leven

het nooit bereikte doel.

klapwieken, vallen

opnieuw proberen

tot nu.

Deze lente leeft november

verzwarende regen

en een zon dat onderging

om nooit meer boven te komen.

Onwetende of lucht zal klaren

tooi ik geen vleugels meer

blijf vlinder vertakt onder blad

schuilend voor de precaire situatie.

Verblind
door leven en hoe onbegroet
ze voorbij gaat

 

L'enfant

Alles lijkt film.

Hollywood zonder witte doek. Het ene ogenblik is je kind dat hulpeloze wezentje in je armen. Het andere moment is ze de zelfverzekerde tiener die in alles gewoon beter is dan dat jij ooit was.

Toen het wezentje zo hulpeloos was, was jij de wereld. Nu ben je alles wat verkeerd is met de wereld. Tieners. Ik begrijp het wel.

Als parttime mama, want zo voel je je wel wanneer je gescheiden bent, is het nog eens zo moeilijk om iets te betekenen.

De week dat je haar alsnog onder je vleugels mag nemen doe je wat je kan. Tegen welke prijs? Je wringt in bochten…waarom?

Geen dank, enkel schuldgevoel.

Hoe onze uiterlijke kenmerken ook mogen overeenkomen…des te groter het verschil in onze persoonlijkheden.

Maar het is pijnlijk. Pijnlijk wanneer je merkt dat het enige dat je goed hebt gedaan is: leven schenken.

Afscheid nemen avant la lettre, voor het ‘empty nest syndrome’ je wenst het letterlijk geen moederhart toe.

Maar dit is mijn realiteit. Geen weg terug, enkel ondergaan.

Nadenken over wat je kon veranderen. Hopen dat jouw kind nooit ondergaat wat jij ondergaat met haar eigen kinderen.

Tevergeefs.

Mama’s die foto’s posten met hun kind, voor hun verjaardag, wanneer ze afstuderen of gewoon om te tonen hoe fier ze zijn. Geniet.

Niets is ergers dan een moederhart dat niet kan delen hoe fier ze zijn op hun kind.

Niets is ergers dan beseffen dat je kind je minderwaardig vindt.

Je hebt leven geschonken en nu probeer je te overleven op herinneringen van wat het was toen je kind hulpeloos in je armen lag…

Money money money...

 

Geld maakt niet gelukkig.

Akkoord. Maar het maakt het verdomd gemakkelijk als je het hebt. Ik las een artikel over de Canadese multimiljonair Rod Baker en diens oogverblindende vrouw Ekatarina. Zij vlogen (een reis dat ongeveer € 80.000 kostte) naar het afgelegen Beaver Creek in Canada om als eerste het Moderna vaccin te ontvangen.

Het vaccin was bedoeld om de kwetsbare groep ginds te beschermen. Rod zal gedacht hebben dat zijn leven en dat van zijn echtgenote meer waard was dan dat van de doorsnee mens.

De boete die beide kregen voor die daad is de belachelijke som van € 1555. Waarschijnlijk zal hij de overheid nog een fooi hebben gegeven door het bedrag netjes af te ronden.

Meesteroplichter is ongelukkig.

De 3,4 miljoen euro dat Sihame aan onze eigen snuggere overheid wist te ontfutselen is niet min. Maar kijk ocharme hoe ongelukkig het kind nu is. Tot het einde van haar politiek termijn mag Sihame in ziekteverlof blijven met maar € 6000 per maand. Geen idee hoe ze zal rondkomen! Misschien kan ze raad vragen aan de vele mensen die moeten rondkomen met een minimuminkomen. Ervan uitgaande dat ze nog in België verblijft en niet moet bekomen in het zonnige Spanje van haar doldwaze avontuur.

Geld maakt gek maar niet op Mars.

Elon Musk weet op zijn beurt dan geen raad met de rijkdom die hij heeft verworven. Hij droomt ervan zijn geluk te vinden op Mars. Begrijpelijk nu onze eigen planeet zo stilletjes aan genoeg heeft van ons. Toch. We hebben de geheimen van onze diepste oceanen nog niet ontdekt omdat er geen apparatuur voor is ontwikkeld. Welke prachtige creaturen leven daar?  Hoe kunnen we onze regenwouden beschermen? Diersoorten in ere houden? Of simpelweg onze grote ecologische voetstap verminderen?

Geen nood Elon Musk zal ons wel raad sturen vanop Mars.

Grappig hoe de mens alles weglacht

Grappig hoe de mens alles weglacht.

De straten lopen blank na een hevige regenval en toch heeft het volgens hen niets te maken met overbebouwing. Tuurlijk niet Lily, hoe dom ben jij niet. Het ligt aan de riolering die niet voldoende kan slikken.

Ok dan.

De opkomende en langdurige hitte is onnatuurlijk denk ik bij mezelf. Planten verbranden letterlijk in hun kweekbedden en vogels verlaten hun jongen op het nest om afkoeling te zoeken van de verschroeiende zon. Opnieuw beweren critici dat ook dit normaal is. Ik loop hier ondertussen al eenenveertig jaar rond, nog nooit zag ik het probleem erger dan dat ze nu is.

Veelal leer ik mijn menig voor mezelf te houden. De eindeloze discussies tussen fanatiekelingen die sowieso beter weten zijn als een goedkope tennismatch. Veel gekreun om te bal te raken maar ze slaan mis. Arme mensheid die verder leeft in zijn eigen schoonheid van verval.

Feit is dat ik niet kan ontdoen wat ik zelf zie en ondervind. De ‘het-is-ver-van-mijn -bed’ mentaliteit is een trend en onze tennisspelers zijn er echte pro’s in.

Ok dan, maar: ik hou niet van tennis.

Wel van groene weilanden en nestende vogels.

Terwijl de tennismatch der wereld verder speelt en het gekreun overslaat in hittegolf pufjes, probeer ik vooral het hoofd koel te houden.

Meanwhile in the secret garden

 

Duif van de deken

Rode verkeerslichten in Brugge. Ze houden een eeuwigheid aan.

Het wachten op groen licht laat mijn oog dan ook verdwalen naar wat er rond mij gebeurt. Dromerig en nieuwsgierig naar de vanzelfsprekende details.

Vandaag mocht ik getuige zijn van foeragerende en speelse Kauwtjes. Prachtig hoe deze nauwe verwanten van de raaf spelen in een mistige weide.

In de korte tijd dat ik hen zonder schroom kon bespieden zag ik hoe een jonge Kauw zonder staart en enkele witte vlekken gewoon kon meespelen.

Zijn behendigheid was uitstekend en de andere Kauwen behandelden hem als en volwaardig lid van hun clan.

Het deed me iets.

Anders zijn kent in het dierenrijk geen betekenis. Een witte raaf is een zeldzaamheid en de drijvende zeeslak lijkt een soort alien.

Maar ze bestaan en nog belangrijker ze co-existeren met elkaar.

Ik rij door en denk aan de leerkracht wetenschappen die ooit mijn volledige klas probeerde wijs te maken dat dieren geen gevoel kennen. Hoe verkeerd was die mens niet.

Ik vraag me af of hij nog zo zelfzeker is van hetgeen hij toen verkondigde.

Ik weet beter.