The Fear

Lily@rt/Hokahey

Lily May

Lily May

Blauw

er is ’n overkant

voorbij ’t ruisen van zee

een overkant doch

‘k stap tegenrichtig heen.

Geen ogen kruisen nog mijn, mijn liefste 

geen ziel naast nog dichterbij

Golven ruisen krachtig

en windstoten maskeert der woede

wellicht liefste, ben ik sterfelijk vandaag

Verloren en verstrooid 

onder ’t licht van een blauwe maan

Skoros Morghot Vestri?

Tubi daor

...

@ the window

everything I loved got broken

December 19th

’t Zijn spottende stemmen

dat overheersen

gefluister en duister

in krochten van m’n bestaan

poète maudit

en ‘t leven maar tarten

met gloeiende decemberlichten

gloedlachse onwetendheid

van mede mensensoort

weinigen vertalen

woorden van de outcastdichter

‘k heb m’n redens zal men weten

of misschien ook niet

…

The curse

play dead love

don’t cross my sleepy town

for those who face judgement day

will not be tried but hanged

play dead love

as the carriage containing your soul

sneeks along at midnight

one moon from now

dead ringer in the snow

so please, play dead love

or dissapear before my madness grows

…

On the watch

#oldsoul 

Spreukjeswijs

’t Woud der duistere bomen,

koud als dood

nagenoeg stil

behalve wind door berken

treurende wilgen

kreunen of fluisteren

soms tussenin.

’n Sinister silhouet

dichters imago

weerspiegelt een mythe

slechts een begin

woorden en zinnen

op ijskoude dagen

smelten de sterveling

van binnenin

…

Achter ‘t glas

Winter is begonnen

sneeuw in braille op ’t raam

roerloze witte tuin

op ’t kleine musje na

zenuwvol op de wilg

wind in de pluimpjes 

z’n kleine aanwezigheid

warmt ’t koude hart

van n’ dichter achter glas

hij strekt vleugels over wind,

veert weg

sneeuw vlokt voorts

alsof ie er nooit was

…

Schaduwroos

Liefde moet zijn;
’n vluchtige kus in het duister
zilveren lichtjes hemelhoog
schemering tot schaduw

Liefde moet zijn;
vormloos en puur
suikerpoedersneeuw in haren
en winterblos op wangen
P.Puype,
hand op mijn heup
Je gezicht vlakbij

Ach liefste
liefde moest zijn;
Ijsbloemen op m’n glazenkist
kalende bomen in ’t bos

’t hart bevroren
de weg overwoekerd, doch jij weet het zijn

🎶with a hope that someday
I might see and angel arise, to take me down🎶

eyes are the giveaway

Doorn

vergeef ’n gek z’n gewauwel

wanneer ’t blad valt 

en zon mooier weest

dan daags ervoor

almaar mooier 

zoals verhalen

geoogst uit gesloten mond

en mijn gezicht

voor ’t gesloten raam

vergeef ’n gek z’n gewauwel

wanneer ’t blad valt

…

Perspectief

Jammer voor de rozen...
‘Vergeef me dan het huilen lief’

de zee prevelt

onverstaanbare dingen, tussen wind en gekrijs 

klein gefluister, iets geheims.

Ik, gespleten ziel

’t hart ter harte

hou de wintermorgen vast

als ’n roestige melodie

speelt voor mij, klanken van heimwee

noodlottig, noodlottig

‘k ben niet waar mijn lichaam huist

zoveel verder dan dichtbij

…

Gelijkmatige snelheid

Lily@rt

Stolen eyes

Pictures

Grafbeeld

’t waait binnen,

dofgrijze lucht en zilt verankerd

’t briest licht liefste

langs marmeren huid

er huist nog leven

tussen diepveneuze tinten

en glanzende ogen

m’n melancholie kent geen gehoor

& gehuil breekt dra ’t mistgordijn verdwijnt.

Geen lelies aan deze tombe vriend

Mijn ziel waart elders

Butterfly in a box

Butterfly in a paperbox

I carved a wooden heart

let darkness claim beat 

waxed a pair of smitten eyes

no secrets to keep

my playground is your town love

dolly-people ‘r toys

these rotten cemetery streets

and purple vained boys

if I had the will to grow

wild flowers out of dust

this place would stay a hole

nobody’s to trust

…

Nummer 2

af en toe kronkel ‘k

das wat streelt op huid

wat spreidt in ‘t denken

de laatste gedachte

af en toe ruis ‘k

bomenlang in wilgentakken

zuchtend aan je oorschelp

nimmer in bereik

stilte, nu ben ‘k

‘t gebaar eenvoudig geboren

‘n wimper in bries

overal en toch verloren

...

Mixed @rt

witte raaf

er zwerft 'n witte raaf
z'n kleine schaduw huist zerken
van ongekende zielen op rust
zwartwitte gelaten verwrongen
in grimas van rust of angst
soms ongeloof over hoe snel dood
hen inrekende en meevoerde.

De raaf daarentegen
vlucht door gekende dodengangen
zijn vaderlandse grond, zijn trouw
waar eerder een jaartal bloeide
en mijn vingers je hand omsloten
'k verborg 't herleven die dag
maar even huisde er leven in niemandshart

er heerst nog steeds 'n witte raaf
maar zeldzaam lief, zeldzaam
'k zoek niet hem gevangen te nemen
enkel te leren, mij niet te vrezen

　

...



tot op het bot

Mijn lief,

vergat dat ik; Mens met 't ondervulde dromen
meeruis tussen papavers en riet
dicht bij eb en vloed schuil in 't tikken van tijd
wil vergeten over gisteren en wat morgen komt

Mijn lief,

vergat dat ik; Menselijk reageerde toen 't hart schuifelde
en enkel zomerregen troost bood
tussen marmeren stenen en witte kiezels
en de gedoofde namen onder de witte bruidsluiers

Mijn lief,

vergat, vergeet en leeft
wanneer zijn luisterloze ziel
langer zwijgt dan wat zijn gezicht markeert

Wellicht ben ik vergeten, mijn lief
dat jij vergat

　

　

　

Lily

Lily@rt/2017

Mixed Media @rt

To die for

talking to your shadow whether it’s real or not

talking to your silhouet as I drift to sleep

I’m not crazy, just different

and when I love, my love

my heart takes notice of the imprint you leave. 

In mind and soul, I’ll keep you close

safe in the locker, a cross my heart, a cross my heart

burried for century’s now along my side 

love never dies 

Not a people dog😈

November Rain

To HL

Lily May Riddles

Painter becomes teacher, 

as long as he’s happy again, anything goes

I was there that day, when his smile was broke

his heart at pieces and crystal formed in his eyes

his beautiful eyes

I was there that day,  when summerrain pearled his hair

on my graveyardfield between cement and bones

I was happy, I was so happy

after all that time…I could smile

love in it’s hideous form

he came to say goodbye

I didn’t get to say it back

…

Schaduw

door ’t vensterraam, fantoompijn van ’n dichter

spelende mussen en roodgetint gebladerte

er loert winter mijn liefste

als ’n panter op jacht.

Arduinen hemel huist koperen spreeuwen

ze vormen silhouetten en m’n blik verdwaald

‘k zal niet spreken, niet leven of beleven

statig monddood de rugzak nimmer legen

…

Lily@rt don’t speak

Lily May Parker/2017

Lily May Parker/Dark Portrait

Oktober

wolken spreiden zich en meeuwen krijsen onrust

over grijsvervloekte golven, voor ieder tentoongesteld

’t laatste licht mijn lief

vangt wind op wimpers 

en veren van de zilvervogels

dwarrelen spiraal omhoog.

We bewegen, zelfde tijd ander leven

tussen goed en slecht verankerd 

liefde; veilig bewaard en ten allen tijde

verzwegen

…

A nightmare on Elm Street

A nightmare on Elm Street

Wes Cravens originele versie van 1984 heeft menig nachtmerries veroorzaakt, ’t vastzitten in smurrie, het niet vooruitkomen en dan uiteindelijk op de hielen gezeten worden door een duister figuur.

Geen ontkomen toch? Geen manier van ontwaken, een vogel voor de kat…tenzij een held of liefje je uit de aandoenlijke situatie redt.

Frederick, aka Freddy, Charles Krueger, gespeeld door acteur Robert Englund vertolkt als geen andere de kleine sadistische moordenaar die het op tieners munt. Alsof tieners geen problemen genoeg hebben met zichzelf sluipt deze meedogenloze killer hun dromen binnen, sterven in je droom betekend resoluut echt sterven.

Aangezien Freddy en ik jeugdkamaraden zijn kent deze filmtopper weinig of geen geheimen voor mij.

De versie van 2010 daarentegen draaide op een sisser uit. Niet alleen was een ultieme veranderde Freddy te zien, gespeeld door acteur, Jackie Earle Haley, het plot van de film was volledig gewijzigd. De kwaadaardigheid waarmee Freddy gekenmerkt zijn slachtoffers stalkte en uiteindelijk de genadeslag toediende kreeg een clownesk tintje waardoor de film jammer genoeg flopt in vergelijking met de horrorklassieker uit ’84.

Thank you

Ghost

Zinloos

achter ‘t verhaal

hij knoopt vergeet-me-nietjes
depreciërend doch berust
over ’t toonbeeld van kunde
nouveau art
een kunst
gretig ontvangen
groupies voor ‘n tijd
en l’artiste monsieur
geniet verworvenheid

…

‘till death

‘till death 

If raindrops would speak on this night

of broken and hungry dreams,

they would offer me absolute summersun

and a clear blue sky

I’ve been sharpening knives love

in this darkness I call mine

to avoid the dying all over again

I guess I’m ready to leave the grave 

no hands to pull me tis time

time to wander earth, 

after a century of sleep

to find and keep

love lives forever

but death my love remains

tussen schemer

‘k ben alleen, echter niet

zwartglimmende vogels 

cirkelen m’n présence

ze slapen nooit

ze waken

verstopt achter ’t wee gebeente

’t glazen hart, mijn

tik, tik..tak

liefdevol geblazen

bekrast en gebarsten 

toch lamlendig genoeg

tik, tik..tak

tergend traag voor ’t hersteld

en de vogels nazen

in fragment van tijd

tik, tik..krak

Ready to start new work

Hoger

ze rommelen, de bladeren

roestgetint in herfstbries

‘k kijk ze aan, zwijgend en neurie

‘November Rain’

herinner me ’t huilen die dag

en ’t vallen van vlinders naast witte dovenetel.

Jij, vol vertrouwen vertelde over droge schaapjes

en het bipolair gestaar van ’t mens in de spiegel

wie of wat hij geworden was, was gesponnen in jou

verzonnen door jou

’t huilen is opgehouden

vragen zijn gestopt

met sterkere vleugels vlieg ‘k opnieuw

hoger en hoger op

...

Dogs❤️🖤❤️

Noir obscur

Stilte draagt ruis lief

generfd in fragmenten 

vertakt en gesplinterd

’t doven van ’t hart

je pourrais souffrire

Quelquefois…

vlei mezelf te rust, gevouwen handen  

zwartglimmende muntjes op oogleden

en ’t hartritme…ritme…ruis…morse

stilte gezelt nu ’t lichaam lief,

en duisternis is schijn

Entre la vie, Lily May et la pleine nuit

Sun

Portrait photography Lily M. Parker

The sound of Nothing 2017

10 days to go💀/twd

Fallen

Shadow

@ the beach

🎶❤️🎶

Lily pics

Metafoor

’t Verschil was gelijk

schijngestalte in nacht

ik in ’t eindstadia 

van spinwebdromen

oorspronkelijk was attitude

magnitude van ziel

kleine stukjes mijns

dansend in ‘t licht

doch ’t nummersysteem

heden ten dag

vermoorde ’t elan

das waar het aan lag 

…

Niëllo

Niëllo

weinig raakt jou lief

niet ‘where the wild roses grow’

van Cave & Minogue

of de zomerse warmte van ’n regendag

dat hangen blijft als verloren decennia

weinig raakt jou lief

niet ’t knetteren van ’n gek

die zinnen raaskalt op papier

of vallende vlinders, stervende romance

tot ieders vermaak ‘n bourgeoise vertier

niets raakt jou lief

kunstenaar met abstractie vormen

zonder kloppend hart

niets raakt jou lief

niets raakt jou

...

Elite

misschien vond ‘k niet wat ‘k bewaren wou

toen einde nader kwam en glimlach slonk

grootser maar niet onberoerd 

gezel van kunst

gezel van ziel

gewoon van jou.

Blijft de vraag ofschoon,

zij is niet reden

hoe zonderling ‘k ook ben

nimmer te vergeven

Keer weder voor een fractie

Wij, twee gelijken

verdwijnen in heden, er was ooit misschien 

doch je ontwrichte op sierlijke wijze ‘t pulserend hart

boetseerde een morgen, zonder zij van de nacht.

We hebben gezeten, geflirt en vergeten,

 in ’t landschap der doden toen m’n ziel jonger was

‘k vleugels nauwelijks kon beheren en vlinders dwarrelden

over onze hoofden vol kunst en pracht

‘k wou kunnen praten, vertellen….’n laatste keer

want liefste, mijn liefste,

ik mis

nabij oktoberzon

bries luchtig licht

onder vaders rozelaar

kleine kever

zonder knarsen 

zonder slag of stoot

z’n bloedrood keverschildje

vanuit bladeren ontbloot

met ’n spinnen stilte

afgrijselijk als winternacht

laat ik ’t diertje kruipen

wat had je nu verwacht?

Hallucinogeen

t’ is de droom dat heerst

waar je m’n hand neemt, glimlacht 

& we samen de klif afspringen

ogen dichtgeknepen in tedere dwaasheid

even samen vliegen en dan spatten 

in azuurwater. ‘k zal volgen lief

‘k zal wel volgen.

Oktober vleit zich tegen de wilg

in m’n tuin, ‘k ontwaak de dagdroom

schud haren los en verdwijn binnensdeurs

tot regen opnieuw valt 

…

It’s just me

Oktober

Veel werd niet gebroken die dag

slechts ’t hart en woorden

ogenblauw lang vervlogen

mijn liefste, ‘k gaf tweeduizendvijftien terug.

Later, zou je vertellen dat ze geurde naar mij

‘k je van een zomer beroofde, 

ofschoon ze je toen reeds verlaten had.

Laatste papavers en lichtstreepjes op huid

je wordt opnieuw winter lief

ergens vergeten op ’t Oostends kerkhof

‘k stap er van tijd tot tijd 

nooit alleen, glazen gezichten volgen m’n trede

‘k lees geen namen ondertussen zijn hun zielen mij gekend.

Op het ene plekje, verstenen m’n vleugels 

treur ik de laatste honderd jaar

je vertelde daar dat je muze was overleden

hoeveel je ook van mij hield

Je koos voor haar

...